Iedereen die in een team werkt, of zoals mij leiding mag geven aan (zorg-)teams, weet dat er binnen die samenwerkingen in (zorg-)teams grote verschillen zitten. Naar het ene team hoef je bij wijze van spreken niet naar om te kijken omdat vanuit de cohesie en taakvolwassenheid, de zaken perfect verlopen zoals afgesproken maar vooral zoals gewenst is. Terwijl in het andere team van alles gebeurt, vooral in de onderstroom, wat juist niet de bedoeling is maar tevens ook een grote energielek geeft. Roddel en achterklap of de collega’s geen feedback geven om vooral wel aardig gevonden te worden zijn hier voorbeelden van. Dit gaat uiteraard ten koste van het werkplezier maar wellicht nog belangrijker, ten koste van de kwaliteit van zorg.
In één van mijn teams was met name een gevoel van onveiligheid aan de orde. Via het netwerk van de clustermanager hebben ‘Sanders en de Haan’ ons een voorstel gedaan om ons/mij hierbij te ondersteunen. Een onderdeel hiervan was een persoonlijke coachsessie van 3 x 3 uur. Wat ik vooraf al als een cadeautje beschouwde, is achteraf een groot onverwacht cadeau gebleken!
Je moet je voorstellen dat ik mijzelf altijd typeerde als een leidinggevende die medewerkers de ruimte geeft om te leren en te ontwikkelen, die de medewerkers vooral zelf de verantwoordelijkheid geeft en aangeeft aan zijn medewerkers dat de deur altijd voor ze openstaat.
Na drie sessies in gesprek te zijn geweest met Elise Sanders over diverse en uiteenlopende casuïstiek ben ik samengevat ‘meneer de instructeur’ (i.p.v. coach) die zaken overneemt (i.p.v. aansluit), zit mijn deur letterlijk dicht en ben ik aan ‘het redderen’ (wat uiteraard niet helpend is).
Nou lekker dan! Klopt mijn eigen beeldvorming niet met wat ik in de praktijk laat zien…mijn brein maakt sindsdien overuren want reflectie op eigen handelen is druk gaande. Niet alleen op het werk, ook thuis in de opvoeding van onze kinderen.
Het toepassen van de methodische ‘drama driehoek’ <-> ‘groei driehoek’ moet ik mij nog ‘echt’ eigen maken maar is zeer helpend bij wie ik wil zijn als mens én leidinggevende maar wellicht nog belangrijker; aansluit bij wat mijn afdeling nodig heeft. De betrouwbare andere zijn die vanuit de verbinding aansluit, die denkt in mogelijkheden (dimmen) in plaats van problemen (dippen), die spiegelt en die vraagt wat ik wel kan doen.
Elise bedankt voor de gesprekken, nogmaals een (onverwacht) groot gewaardeerd cadeau!
Siep S. Stoffelsma,
Leidinggevende Zorg bij ZINN
Reactie plaatsen
Reacties