Al jaren is ze een gedreven HR-adviseur en wil enkel het beste voor de medewerkers waar ze aan verbonden is. Ze luistert, spiegelt, geeft tips en adviezen. Zo is er een band ontstaan tussen haar en Sanders en De Haan, samen overleggen en kijken wat we voor elkaar kunnen betekenen.
Zo belt ze op een mooie zonnige dag niet voor een medewerker maar voor zichzelf. Ze zegt "ik ben er altijd voor een ander en nu ben ik aan de beurt". Ze wil graag zelf een coaching traject.
Ze heeft getwijfeld en uiteindelijk besloten, ze wil zichzelf centraal zetten en afrekenen met haar onzekerheid.
De afspraak is gemaakt en zo zitten we een paar dagen later in gesprek. Ze vertelt dat het haar altijd goed lukt om er voor anderen te zijn, zichzelf wegcijferen is geen enkel punt. Door de jaren heen is de onzekerheid gegroeid en is ze het zichzelf op het laatste plan zetten vanzelfsprekendheid geworden. Ze wil hiermee afrekenen maar hoe doe je dat? Hoe lukt het je om jezelf op de eerste plaats te zetten als jij en iedereen om je heen anders gewend zijn?
Al snel wordt duidelijk waar het patroon ontstaan is, toch duurt het daarna een aantal weken alvorens het haar lukt af te rekenen met dit hardnekkige patroon. Van alles passeerde de revue, zo wilde ze stoppen met het coaching traject, werd ze boos, werd ze verdrietig, stelde ze coach afspraken uit en toen, toen nam ze een besluit.
Ze kwam haar patronen onder ogen, ging inzien wat ze hierdoor verloor, zag ook wat maakte wat ze in stand hield en nam het besluit het anders te willen. Zo besloot ze af te rekenen met haar vertrouwde patronen en maakte ze plaats voor nieuwe. Dit nieuwe
patroon leidde haar naar ruimte voor zichzelf. Ze ziet nu in dat ze er mag zijn dat ze oké is en dat ze hele mooie mensen om zich heen heeft.
Wat is het moedig van haar dat ze de confrontatie met zichzelf aanging, dat ze zichzelf open durfde te stellen, dat ze zichzelf kwetsbaar opstelde en dat ze het gewoon gedaan heeft.
Wat ben je een prachtige vrouw, dankjewel voor je vertrouwen.
Reactie plaatsen
Reacties