Vet irritant!

Al een tijdje volgde ik Sanders en de Haan op social media.

Dit is zo gekomen omdat ik in mijn opleiding samen heb gewerkt met deze 2 dames. En ik benieuwd was hoe het nu met ze was.

He wat leuk ze doen nu heel wat anders en hebben er zoveel lol aan. Toen kwam daar ineens een webinar voorbij. Ach laat ik eens kijken dacht ik, want ja wat doen ze nu eigenlijk en wie weet heb ik er wel wat aan.

Webinar gevolgd en dat was super interessant. Maar toch naast me neer gelegd. Totdat er een prijsvraag langs kwam op social media niet geschoten is altijd mis. Helaas niet gewonnen maar de dames hadden wel een mooie aanbieding voor me. Die heb ik met beide handen aangepakt, want in ons gezin liep het al een tijdje niet lekker, veel gedoe en strijd met onze oudste zoon. Wat zijn weerslag had op het hele gezin. Al jaren lopen we bij verschillende therapeuten om te kijken hoe we hier mee om moeten gaan. Veel geprobeerd veel werkte tijdelijk maar al snel verviel de sfeer in huis naar volgende diepte punt.

Daar was dan die workshop op 1 april (nee het was geen grap) beetje met een spannend kriebeltje in mijn buik ging ik er heen. Want ja zouden ze nog weten wie ik ben en ja in de opleiding was ik wel een ander persoon en tijdens die periode op de woongroep verliep het niet altijd handig en makkelijk met Jacobien en Elise en mij. En natuurlijk ook nog mijn verhaal, durf ik dat te vertellen waar andere mensen bij zijn. En kunnen ze me wel helpen want ja we lopen als gezin al zo lang bij allerlei hulp. 

Ik ben de workshop in gegaan en het bleek maar weer dat gevoel wat ik met mij meenam dat was echt mijn gevoel want Jacobien en Elise konden het zich helemaal niet meer herinneren.

 Al vrij snel was de sfeer in de groep en werden de verhalen zo op tafel gelegd. Met veel emoties en veel respect werd er met elkaar gesproken en naar elkaar geluisterd. En daar kwam mijn verhaal, wat een emoties kwamen er los en wat heeft het me goed gedaan om inzichten te krijgen wat er nou eigenlijk gebeurd. Want ja het gevoel hebben dat je niet meer van je zoon kan of wilt houden is heel heftig.  Jacobien en Elise lieten mij inzien dat het niet aan onze zoon ligt. Maar ja echt ligt bij mij. Ik heb iets ontwikkeld in mijn hoofd wat ik elke dag met me meeneem en uitstraal. En geloof me ik wil dat niet zijn! We zijn aan de slag gegaan met een voorbeeld uit de dagelijkse situatie en deze uitgeschreven hierdoor heb ik inzichten gekregen. Na een intensieve dag met een traan en zeker ook een lach ging ik richting huis.

En wat er toen gebeurde daar was ik zo van onder de indruk, onze zoon vroeg aan mij: “he mam, hoe was het en heb je nog wat geleerd vandaag?” s ‘avonds hebben we samen heerlijk op de bank gezeten en kroop onze zoon heerlijk tegen mij aan. Hij vroeg mij om hem naar bed te brengen en gaf mij een hele dikke knuffel en zei: “Mamma ik hou van jou!” Dit klinkt voor veel mensen als de normaalste zaak, maar geloof mij hier was dat even niet meer zo. Er was bijna elke dag strijd en Pappa bracht hem altijd naar bed en hij was het belangrijkste voor onze zoon.

Wat was er nou gebeurd hier in huis, met mij of met mijn zoon? Ik kon het niet onder woorden brengen en kon het niet begrijpen. Ik heb geappt, wat gebeurd hier? Wat mooi en wat fijn dat dit gebeurd en geniet ervan waren de woorden die ik terug kreeg. En dat doe ik nu nog elke dag.

Na de workshop ben ik gaan nadenken en dacht ik als het me een workshop me als zover brengt wat zal dan een coaching sessie wel niet doen? Dus toen ze mij belde met de vraag hoe gaat het en wil je misschien nog verder om zaken op te lossen was het voor mij al vrij snel duidelijk dat ga ik doen.

Zo gezegd zo gedaan de eerste sessie was daar op 21 april, ik dacht we gaan verder met mijn zoon. Ja waar wil je het over hebben werd er gevraagd, eeeuh ja dat is nu niet meer mijn zoon want he dat gaat super goed nu. Wat een liefde en verbinding is er, er zijn geen uitvallen meer of vervelende situaties geweest sinds die workshop. Maar ja ik heb nog wel een dingetje… Dat is mijn schoonmoeder, onze relatie is vaak ijzig, afstandelijk en dat voelt niet fijn. Het kost energie en plezier. Ik merk dat ik een ander persoon ben bij haar en dat wil ik niet. 

Daar gingen we situatie uitschrijven en inzichten krijgen, ok het verbaasd me dat het me eigenlijk zoveel doet. Eerste sessie veel inzichten gekregen over me zelf. En daar veel over na zitten denken thuis. Ja wat doe je? Neem je de makkelijke weg die je altijd neemt? Of ga je voor de in mijn ogen die onmogelijke weg die zo eng is? 

Uiteindelijk door de inzichten die ik gekregen heb, heb ik de stap genomen en heb ik de voor mij zo enge weg genomen. Want ja geloof mij, al je excuses en aannames worden weerlegd.  Op het irritante af . Het kwam zelfs zover dat ik zelf dus inzag dat het geen zin had om nog meer excuses en aannames te maken. Want ze sloegen nergens op. Op de terug weg in de auto heb ik de hele weg zitten nadenken.

En s’avonds heb ik de stap gezet en heb contact gelegd met mijn schoonmoeder en haar uitgenodigd om te komen voor een kop koffie die zondag. Nou ik kan je zeggen die zondag was gezellig en ik was gewoon mezelf zoals ik echt ben. Dat voelde voor mij super goed en fijn. Op naar de volgende kop koffie.

Sinds de workshop en de sessies voel ik letterlijk de energie en liefde stromen, weer zin om van alles te doen samen met ons gezin, ik sta weer dichtbij mijn zoon en het rotgevoel van het niet houden van je eigen zoon is verdwenen. Ik ben een goede moeder en ik mag er zijn! Dat geeft me zoveel kracht en energie. En dat straal ik uit en dat doet me goed. Dat gun ik anderen ook!

De makkelijkste weg in jouw hoofd is vaak diegene die de meeste energie kost en dus uit eindelijk de moeilijkste weg.

geschreven door Anja van de Bult,

Gastouderbureau Assen/Drenthe

#coachingdrenthe #schakelaars #teamcoachingdrenthe #coaching