De tijd van pierewaaien is voorbij

Op het moment dat Sanders + De Haan in beeld kwamen zat hij niet lekker in zijn vel en had zich erbij neergelegd dat dit zijn leven zou zijn omdat hij er naar zijn gevoel alles aan had gedaan. Hij had al wat vrije dagen gehad om op adem te komen maar zodra het werk weer in beeld kwam liep de spanning op.

Vrije tijd bleek niet de oplossing. “Elke keer als ik stappen wilde zetten dan zorgde de onzekerheid ervoor dat ik me terugtrok. In nieuwe situaties werd ik nog onzekerder wat mij belemmerde te groeien en ontwikkelen. Die onzekerheid veranderde min of meer in angst om dingen te gaan doen, te handelen en te zeggen”. Situaties waarin hij moest doorpakken, blokkeerde hij. Toen hij een nieuwe baan kreeg had hij de hoop dat het beter zou worden. Een frisse start, nieuwe omgeving, nieuwe collega’s en setting maar na twee jaar op deze nieuwe werkplek te hebben gewerkt merkt hij dat dat onzekere gevoel hem nog steeds in de weg zit.

De bagage van al die jaren gaan ook mee wat hij niet liever had gewild maar toch was het zo. Zo dominant was dat gevoel in zijn leven. “Als ik iets moest doen of moest zeggen kreeg ik een enorme knoop in mijn maag en daarom had ik het besluit genomen dat wanneer mij iets gevraagd werd in gezelschap ik liever niets zei. Ik kroop het liefst weg in mijn stoel en ging zo strategisch mogelijk zitten zodat ik maar niet gezien werd wat eigenlijk nog meer zorgen opleverde”.

Uiteindelijk verzamelde hij de moed om het met enkele collega’s en leidinggevende te gaan bespreken en kreeg hij advies om ‘eraan te gaan werken’ Echter zo makkelijk gaat dat niet als je niet weet hoe en het heel vastgeroest in jezelf zit. Natuurlijk had dit gevoel zijn weerslag op zijn privesituatie met onterecht boos zijn en weglopen voor situaties en verwijdering als gevolg. “Na die boosheid kwam het gevoel van machteloosheid. ALs ik zo in mijn emoties zat bleef ik daar in hangen en als dat wegzakte, kom de machteloosheid. Het gebeurt weer. Ik zat vast in een vicieuze cirkel wat ook weer schaamte en verdriet veroorzaakt want ik wilde mijn dierbaren helemaal niet kwetsen. Juist niet!”

Terwijl hij dit vertelt valt hij stil en kijkt een poosje naar buiten voor hij verder gaat. “Ik wilde het zo graag anders maar wist niet hoe ik het moest aanpakken en dat heeft jaren aangemodderd”. Als hij gaat rekenen hoe lang jaren is komt hij tot de conclusie dat we het over zo’n dertig jaren hebben. Terugkijkend heeft het hem op vele vlakken belemmerd. Hij ging uitdagingen niet aan of uit de weg. Kon niet geloven dat hij het kon.

Maar wat gaf hem de doorslag om toch een coaching traject te gaan volgen? “Langzamerhand kwam het besef dat ik niet op deze manier verder wilde. En toen ik te horen kreeg dat er coaches op het werk zouden komen en dat zij ook 1 op 1 gesprekken gingen voeren met de medewerkers, was heel goed om te horen. Alhoewel ik al heel wat gesprekken met professionals heb gehad waarbij ik altijd het gevoel had dat ik niet verder kwam, heb ik deze mogelijkheid wel met beide handen aangepakt. Het werd hoog tijd om het echt aan te pakken”.

Ondanks dat hij er een hard hoofd in heeft doordat hij al ruime ervaring heeft met psychologen en therapie, gaat hij toch met goede moed het traject in. In alle eerlijkheid vertelt hij dat hij de gesprekken als zeer confronterend heeft ervaren en spiegelend wat als je je zo onzeker en rot voelt als hij toen dan is dat zeker niet leuk. Daar komt bij dat schaamte en verdriet ook een rol spelen. “Ik voelde me niet prettig”. Zegt hij met een grote glimlach terugdenkend aan de eerste gesprekken.

Ik was mezelf aan het saboteren wat wel degelijk invloed had op mijn omgeving. Achter het masker dat ik ophield ging van alles schuil en mensen die dichtbij me staan zagen dat. Ze wilden wel helpen maar dat werkte niet meer voor mij” Toch kiest hij er elke week weer voor om in de auto te stappen en in gesprek te gaan. Waarom? “In ons kennismakingsgesprek zei je dat je in zes sessies verandering kon brengen in mijn patronen. Dat gaf voor mij de doorslag en de drang om te veranderen was heel groot”.

Achteraf geeft hij aan het traject als zeer prettig te hebben ervaren ondanks de confrontatie of misschien juist wel daardoor. De tijd en ruimte om zijn verhaal uitgebreid te kunnen vertellen en wat hem bezighoudt en hield was bevrijdend. Het feit dat er echt iemand naar je luistert en je de klassieke trap onder je kont geeft voelt heel fijn.

“Het is fijn om eindelijk te mogen ervaren dat wat andere mensen van je vinden en over je denken dat dat niet leading hoeft te zijn. Dat je eigen mening er wel toe doet en nu eindelijk de regie in eigen handen te nemen. Je eigen geluk kan niet bepaald worden door een ander. Ze zijn er wel onderdeel van maar je moet het zelf bepalen”.

Soms kom je de juiste mensen op het juiste moment tegen maar is het aan jou of je de toegeworpen reddingsboei ook opvangt. Dat is precies wat hij heeft gedaan, de reddingsboei opgevangen zodat hij niet kopje onder zou gaan. Nu hij zijn hele verhaal gedaan heeft zijn we natuurlijk heel nieuwsgierig naar hoe het nu met hem gaat…..

Lachend zegt hij dat het heel goed met hem gaat. Hij voelt zich rustiger, zowel privé als op zijn werk. Als hij nu een vergadering instapt ziet hij wel hoe het gaat. Door zijn negatieve gedachten om te buigen naar positieve en zichzelf toe te spreken lukt het hem om in ontspanning te blijven.

“Het klinkt heel simpel maar heeft erg veel moeite gekost. Die inspanning heeft er wel voor gezorgd dat ik nu relaxter in het leven sta. Ik dacht dat wanneer ik los zou laten ik geen regie meer zou hebben maar als je de steen in je handpalm houdt en je hand opent naar boven blijft ie gewoon liggen. Iemand zei ooit tegen mij: Maak de dingen niet groter dan ze zijn en dat is wat ik nu ga doen. De tijd van pierewaaien is voorbij, ik ga knallen”.

P.